𝐌𝐚𝐫𝐚𝐭𝐡𝐨𝐧 𝐦𝐨𝐧𝐬𝐭𝐞𝐫!
Afgelopen week liep ik mijn eerste volledige marathon. Vaker liep ik rondes van 10, 20 en af en toe iets meer kilometers, maar nooit deed ik “die hele”. Het had iets groots, beangstigends, misschien zelfs wel onhaalbaars. Het bijzondere is dat je dan ook dingen om je heen hoort en tegen jezelf zegt als: “dat is iets voor de cracks”, “het is niet gezond”, “dat kan ik wel, maar waarom zou ik?” en natuurlijk het eeuwige “daar ben ik nu echt te oud voor”. En ondanks dat ik mij had ingeschreven bleven dit soort redenen zich in mijn hoofd opdringen. Toen ik 4 weken voor de marathon lichte Covid kreeg en daarna een spiertje verrekte was dat het ultieme moment het alsnog niet te doen.
Samen met een bijzondere vriend en nog 1400 anderen stond ik op zondagochtend op het van Heekplein in Enschede aan de start. Beiden hadden we zo onze redenen om af te rekenen met dat “Marathon monster”.
Ik liep heerlijk. De focus van de mensen om mij heen. Alle Enschedeërs die langs de route toejuichten. Het gaf me vleugels. Ik genoot!
Echter op de helft van de marathon haakten de meeste mensen af…ze liepen blijkbaar een halve marathon. Het leek op een super leuk verjaardagsfeestje waar iedereen in één keer op het hoogtepunt naar huis ging. Van een gezellige drukte werd het een eenzaam bestaan van de overgebleven “hele” marathonlopers. En weer kwamen die vragen voorbij zoals “waarom doe ik dit?”.
Op een gegeven moment liep ik over het 32km punt heen. Ik had nog maar 10km te gaan maar alles in mij schreeuwde te stoppen. De mensen die “hem” ooit hebben gelopen begrijpen wat ik bedoel. Na het bekende 30km moment gaan de benen van de loper met je praten. Kramp, pijn, verzuring. Het voelt eigenlijk als levensmomenten waarop alles even tegen zit. Bij mij kwam het allemaal voorbij in mijn gedachten. En dan….ja dan kom je je spirit tegen. Je mentale elasticiteit. Kun je doorgaan? Zit het er nog in? Je voelt je nederig en hoopt op de kracht om door te gaan.
En toen….ik ontmoette mijn goede vriend en hardloopmaatje weer op het parcours, na 20km waren we elkaar kwijtgeraakt. We leden nu samen de pijn. Hoe gek ook, maar dat hielp. Onze partners, kinderen ze fietsten mee. Moedigden ons aan. Gaven ons complimentjes. En daar gingen we richting de 41….en we spraken elkaar toe. We voelden blijdschap. WE DID IT! We hielden elkaar vast en liepen de finish over. Verschillende emoties waren er, blijdschap, ontroering, een traantje, maar vooral heel voldaan dat we het monster hadden verslagen. De marathon, we hebben hem getemd.
