Ironman 2024 voor Fonds Gehandicaptensport
Ik heb het GEDAAN! Dus ik weet zeker dat ik het KAN!
Afgelopen week deed ik mee aan één van de zwaarste Ironmans, die in Nice. In mijn voorbereidende blog vertelde ik al over het motto “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” van Willem Marcelis voor zijn zorgcentrum. En dat was precies het motto dat ik afgelopen week in Nice ook met me meenam. Hier een verslag van mijn reis naar het onmogelijke!
Nice, zondagochtend 4.30 uur… de wekker gaat! Het appartement dat we boekten kijkt uit over de baai van Nice en in de verte zie ik de zon op de zee reflecteren. De wind is nog rustig. Ik probeer zo snel mogelijk mijn bord pap naar binnen te werken en begin met het drinken van mijn eerste bidon met water en electrolyten (zout), het belooft een hele warme dag te worden. De zouten en het vocht zal ik hard nodig hebben. Ik bereid de bidons met water en sportvoeding voor. Samen met mijn coach heb ik precies uitgerekend hoeveel ik tijdens de race moet drinken en hoeveel koolhydraten ik per uur op de fiets tot me moet nemen. Volgens plan heb ik 4 grote literflessen op mijn triathlon fiets waarmee ik het tot het einde van de fietsetappe vol zou moeten kunnen houden. Voor het aansluitende loopgedeelte zal ik het met gelletjes en water dat langs de kant wordt aangeboden moeten doen.
6.30 uur… Ik kom aan bij de aanmeldzone en check mezelf in. De drukte van muziek, speaker en mensen is al gigantisch. Je voelt de spanning in de lucht hangen. Iedereen is druk in de weer met zijn fiets. Ik check mijn bandenspanning en installeer de bidons op de fiets. Ik neem afscheid van mijn vrouw, mijn enige trouwe Nederlandse fan van vandaag. Ik loop richting het strand waar ik mijn wetsuit aantrek en samen met zo’n 1800 andere atleten wacht op het startschot.
7.40 uur… Het startschot voor de eerste pro-atleten wordt gelost. En langzaam aan komt de grote massa van triatleten in beweging. De zee is wat onstuimig, maar het weer is heerlijk. Ik heb er ontzettend veel zin in. Ik stort me de zee in. Het is een gigantische chaos in het water. Links een voet, rechts een elleboog, overal zwemmers. Ik zoek de boei die een kilometer verder in zee ligt. Ik vind mijn slag en af en toe zwemt er iemand tegen me aan. Zie ik wat paniek om mij heen ontstaan. Maar ik voel me rustig. Dit is waarvoor ik heb getraind. Dit is wat ik kan!
De overwinning op de zee
9.10 uur… Ik heb 1.17 uur over de 3,8 kilometer in zee gedaan. Voor mij is dat een toptijd! Ik ben blij als ik weer op het land sta. Het voelt nu al als een overwinning. Ik ren richting mijn fiets en daar is het ook weer een chaos van jewelste. Mensen struikelen over elkaars voeten bij het snel uitdoen van de wetsuit en het aandoen van de fietsschoenen. Ik heb mijn helm op, ren richting mijn fiets en ben op weg naar de loodzware 180 kilometer fietsetappe met 2400 hoogtemeters. De route is grandioos, zwaar ook, maar bij mij overheerst nog steeds euforie. Ik voel me sterk. Probeer niet een te hoog wattage te trappen, wat moeilijk is omdat er zoveel hoogtemeters zijn. Mijn coach Berjan had veel aandacht voor mijn grootste valkuil “de push”. Ik ben nogal het type atleet van door, door, doorrrrr… Maar dat kan tijdens zo’n Ironman fataal worden. Je groeit tijdens de zwem- en fietstocht als het ware naar de marathon toe. Daar moet je dan nog genoeg energie voor over hebben. Na heel veel hoogtemeters en na 120 kilometer begint dan eindelijk de afdaling. Het is zalig om door de bochten te racen. Af en toe liggend op mijn ligstuur met hoge snelheid richting Nice te gaan.
De loodzware maar prachtige fietsetappe
16.21 uur… Ik ben in de transitieruimte aangekomen. Mijn fiets hang ik op zijn plek en doe mijn helm af. Wissel mijn fietsschoenen in voor loopschoenen, doe mijn pet op en gaan. Ik heb zin in het laatste onderdeel, de marathon. Als ik het loopparcours oploop, zie ik nog net Lucy Charles-Barclay, de wereldkampioen triathlon aan mij voorbij lopen. Ze loopt al de finish zone in. Ik ben nog volledig ingenomen door de vele fans, de muziek en de gave omgeving. En dan??? Dan voel ik in één keer de warmte, de zwaarte in mijn benen. En ik zie de mensen om mij heen op het parcours die het allemaal zwaar hebben. Mijn brein begint met me te praten. “Waarom doe je dit?”, “Kappen nou!”, “Het is genoeg geweest”. Even twijfel ik en vraag ik me af wat ik hier aan het doen ben.
De marathon
Het gesprek met mijzelf… Tijdens mijn meditatie training heb ik vaak gehoord over de “inner dialogue”. Nou hier is hij dan. Mijn brein houdt niet op met het praten tegen mij. Daar waar mijn wereld eerst nog heel groot was, de atleten, de muziek, de fans langs de kant, wordt hij nu heel klein. Uiteindelijk blijf ik zelf alleen in deze massa over. En ik denk bij mezelf: waarom doe ik wat ik doe? Ik zoek naar dat antwoord, maar het gaat traag in mijn hoofd. En dan weet ik het. Ik doe dit omdat ik het zo gaaf vind dat ik dit kan. Ik merk hoe ik steeds beter en sterker ben geworden. Daar geniet ik van. Niemand tot last zijn, gewoon lekker jezelf uitdagen en je grenzen verleggen. Mijn energie kanaliseren. Dat geeft mij zo’n heerlijk gevoel. En ik denk na over de wereld en over de wereldleiders die het elkaar zo lastig maken. Oorlogen laten ontstaan. Anderen daarvoor op laten draaien. Waarom doen ze ook niet mee aan een Ironman? Waarom hebben ze niet ook dit gesprek met zichzelf dat ik ook hier met mezelf aan het voeren ben? Daarna maken ze wellicht hele andere, veel vreedzamere keuzes. Ik denk dat die kans heel groot is 😊
€2335 fonds gehandicapten sport… Ik denk aan al die 58 donateurs, mijn vrienden, die allemaal geld hebben gestort voor “mijn” goede doel: de gehandicaptensport. Ze deden dat omdat ze mij en al die mensen een warm hart onder de riem willen steken. Dat vind ik zo bijzonder! Dank jullie wel. Wat zijn jullie lief, zorgzaam en super tof!
20.30 uur… Na 4 uur en 2 minuten loop ik de finish zone binnen en loop ik door een haag van uitzinnige Franse fans en hoor ik door de speakers “John, you are an Ironman!” Tsja en als ik m’n lief in de armen val en voel dat ik een traantje van geluk wegpink wordt de wereld weer heel groot. Geniet ik van al die toeschouwers, het fijne gesprek, die mooie omgeving en vooral van de prestatie die ik in al die afgelopen maanden samen met die prachtig mensen om mij heen heb voorbereid. Bedankt!
“John, you are an Ironman!”
