Niet perfect
Ik sta regelmatig voor een publiek te praten. Vroeger bereidde ik me daar tot op de seconde op voor. Ik liet niets aan het toeval over. Dat leidde tot keynote presentaties zoals je ze ook bij TED en of andere sociale presentatieplatforms voorbij ziet komen. Mijn toehoorders waren enthousiast, vonden me wel tof en boekten me vaak. Wauw? Nou nee eigenlijk niet, want dat was het….verder gebeurde er namelijk helemaal niets. “Jouw presentaties hebben impact” zeiden ze dan, maar er veranderde in werkelijkheid niet veel. Ik miste het onverwachte en ook de oprechte interactie met het publiek. Ik wilde dat mijn inzet echte impact had, dat het mensen in beweging zou zetten, dat er iets wezenlijks bij ze zou veranderen.
Nou ben ikzelf van nature best avontuurlijk, houd van het onverwachte. Hoe kwam het dan toch dat ik in mijn werk al het onverwachte probeerde voor te zijn en het avontuur van de interactie vermeed? Een vriend zei tegen mij: “John als jij de perfecte presentatie geeft en alle ruimte inneemt op dat podium, hoeveel ruimte is er dan nog voor jouw publiek?” Dat was een aha-momentje. Die kwam binnen. Het deed destijds ook even pijn aan mijn ego denk ik. Maar het was ook het moment om het anders aan pakken. Want hij had gelijk. Als ik alleen maar aan het woord was, met 200% mijn verhaal de zaal in toeterde, wie kon er dan nog iets aan toevoegen?
Het moest anders vond ik. Wat ik toen ging doen? Nou eigenlijk ging ik “iets” even helemaal niet meer doen. Ik ging pauzeren. Ik ging luisteren. Door te accepteren dat een goede ontmoeting met publiek, klanten/relaties, gezinsleden, partners altijd iets is dat je samen beleeft. Dat je dus niet alles volledig in de hand hebt en waarbij je moet genieten van dat wat er in het moment wel of niet kan gebeuren. Ik ging me dus minder voorbereiden op de presentatie en gaf mezelf meer ruimte om me te verbinden met de mensen. Ik ging veel minder zenden en me meer verdiepen in dat wat er zich aandiende.
Bij veel organisaties herken ik het “syndroom” van de perfectie. Ik zie dan ook hoe zij gevoed wordt in uitspraken naar de buitenwereld toe. “Wij zijn de beste”, “Medewerker, of ondernemer van het jaar”, “Wij halen het beste uit jou of uit uw kind”. Het zijn voorbeelden van termen die dit “perfectiesyndroom” aanwakkeren en laten zien dat de organisatie en haar medewerkers sterk op zichzelf gericht zijn en zich volledig verantwoordelijk voelen voor dat wat er allemaal gebeurt. Nu zou je kunnen zeggen dat dat niet zo erg is, want wat is er mooier dan medewerkers die zich volledig verantwoordelijk voelen? Verantwoordelijkheid en eigenaarschap zijn iets moois waar we het vaak over hebben, waar we trots op zijn als het gevoeld wordt. Helemaal mee eens, maar het kent zijn beperkingen. Als we erin doorslaan kan het ook tot uitputting en teleurstelling leiden. Het is belangrijk dat je jezelf realiseert dat in de werkelijkheid onze invloed in de meeste zaken in het leven toch echt beperkt is. De kracht van samenwerking ontstaat pas als je jezelf echt opent voor die ander en ruimte geeft aan het onverwachte. Weten dat daar het potentieel en de verrassing ligt. Ruimte ontstaat daar waar we zaken nog niet hebben ingevuld, geregeld, tot de seconde hebben gepland, vervolmaakt.
Gebruik die ruimte. Wees niet perfect!
