Willem Marcelis en de Ironman
“Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”
Over een aantal dagen ga ik de volledige Ironman in Nice doen. Het is één van de zwaarste Ironmans die er is. Met 3,8 km zwemmen in de zee, 180 km fietsen met 2400 hoogtemeters en een afsluitende 42 km marathon is het een race die je als triatleet een zeer bescheiden gevoel aan de start geeft. Het is wat beangstigend, je hebt het nog nooit eerder gedaan. En toch…je moet er gewoon voor gaan!
Ik moest deze week aan Willem Marcelis denken. Willem leerde ik kennen als bestuurder bij Ouderenzorgcentrum De Posten in Enschede. Naast dat Willem een top fietser was en een sportman in hart en nieren, had hij een enorme ambitie binnen de ouderenzorg. Hij wilde heel graag dat ouderen, ook met dementie, zoveel mogelijk met de maatschappij in contact zouden blijven. Dat hun leven tot het einde volledig zou blijven. Dus werkte hij dag en nacht aan het opzetten van zoveel mogelijk verbindingen met de wijk. Hij bouwde met zijn huis aan een hechte band, een levend netwerk met de scholen, sportverenigingen, multiculti-ontmoetingsclubs, de restaurants, kinderboerderij etc. Hij haalde werkelijk iedereen naar binnen en zorgde ervoor dat iedereen uit zijn huis naar buiten ging. Hij ontwikkelde bijvoorbeeld een speciale tuin. Waarin mooie planten, bankjes en kunstwerken stonden (bijvoorbeeld grote vlinders, gemaakt van oude fixatiebanden waar mensen vroeger mee vastgemaakt werden aan hun bed).
Willem ging richting het einde van zijn werkzame leven. Ook al denk ik dat hij nooit met pensioen zou zijn gegaan. Maar hij wilde graag een nieuw huis bouwen in zuid, waarin alles zo zou zijn ontworpen dat die verbinding met de wijk overal in tot uiting zou komen. Dat de verbinding geborgd zou worden. Willem vroeg mij de proces- en communicatie strategie mede vorm en inhoud te geven. Echter tijdens deze bijzonder innovatieve reis en dit waardevolle project waar werkelijk iedereen bij betrokken was werd Willem ernstig ziek. Hij kon hier niet meer van genezen en is uiteindelijk overleden. Maar tot zijn dood hadden Willem en ik intens en dagelijks contact. En ik herinner me het prachtige visie stuk dat we schreven met als werktitel “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”. Het is een zin die Willem uiteindelijk op zijn grafsteen heeft laten graveren. Deze zin betekent heel veel voor iedereen die ooit iets wil doen of ondernemen dat hij of zij nog nooit gedaan heeft. Doen, doen en nog eens doen. Want als je hart niet meer klopt kun je niet meer doen. En dus is het moment nu. Niet je laten storen door de angst van het niet slagen, niet denken aan wat een ander ervan zal vinden. Gewoon doen! Willem is tot op de dag van vandaag nog een belangrijke inspiratiebron voor mij en voor nog zoveel anderen. “Houd van de mensen om je heen en houd ze goed vast” zei hij in één van de laatste gesprekken tegen mij. Geniet van je leven. En tsja over mijzelf en die Ironman in Nice….Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan😉
